lęk wysokości, lęk przestrzeni

[Agniś]

Witam Pani Krystyno!
Oj , temat lęków wysokości i przestrzeni jest mi bardzo bliski - po prostu jestem dotknięta tym od urodzenia. Nie wiem czy przydadzą się te moje historyjki - ale może ;-))

1.
Byłam wtedy mała, ok. 4 letnia i moim ulubionym miejscem zabaw było miejsce pod naszym rodzinnym stołem. Za stołem siedzieli moi Rodzice i zastanawiali się głośno gdzie spędzą nadchodzące wakacje - w górach, nad morzem czy gdzieś na wsi. Nagle ja zajęta niby zabawą lalkami krzyczę spod stołu :
- ja w góry nie pojadę, bo spadnę !!


2.
Jak byłam dzieckiem ok. 2 letnim moja Mama miała święty spokój. Rozkładała koc na trawie na łące, sadzała mnie i miała pewność , że z koca nie zejdę - po prostu panicznie bałam się chodzić po trawie - wydawało mi się, ze spadnę z trawy ...


3. Będąc już mocno dorosłą kobieta pojechałam na wycieczkę z zakładu pracy - trasa Wieliczka , Kraków, Oświęcim. Wieliczkę zwiedziłam, dumna z siebie bo przeżyłam windę klaustrofobiczną, karkołomne schody, wielkie sale, przepaście itp. Jakże mi było głupio kiedy się okazało , że moja koleżanka z którą szłam ma krwiaki na ramieniu. A mnie wydawało się że trzymam ją tylko pod ramię...


4. Ostatnio dowiedziałam się że nowe biuro mam w najwyższym bloku we Wrocławiu - 23 piętrowym - jakaż byłam szczęśliwa że mój pokój jest tylko na 6 ....

Niestety takich zdarzeń jest dużo - zawsze czekałam na całą klasę aż zejdą z kolejnej wieży, pomostu , punktu widokowego. Powieszenie firanek, umycie klosza jest wyczynem. A do dużych kościołów ( np. Mariacki w Gdańsku ) wolę w ogóle nie wchodzić. Utrudnia to troszkę życie - i niestety te same zachowania widzę u mojej 6 letnie córki.

Mam nadzieję że te moje uwagi się do czegoś przydadzą.

Jak w czymś mogła bym pomóc to tutaj jest mój adres poczty elektronicznej.

Serdecznie pozdrawiam.

[Krystyna Janda]

Dziękuję , dziekuję serdecznie. Zbieram historyjki dalej. pani list cudny jesli mozna to tak nazwac. Pozdrawiam i wszytskiego plaskeigo i niewyskokiego życzę...