muszę powiedzieć coś o TATARAKU

[mo.nika]

Proszę Pani widziałam TATARAK i boli aż do teraz. Czuję w nim dwa filmy: Jandy i Wajdy i wolę ten pierwszy. Czytałam oczywiście o nim przed premierą, ale nie byłam przygotowana na taką aż szczerość, ona mnie peszyła, czułam się nieuprawniona ale też ujęta szczerością. Uważam, że przełamała Pani tabu mówiąc wprost o umieraniu NA RAKA, o przerzutach, terminach, słabości. Wpuściła Pani ludność do sypialni, w której umierał Pani mąż. Nie każdy to uszanuje. Dla niektórych to będzie pewnie ekshibicjonizm, dla mnie skarga, nieutulony żal, krzywda nieprzedawniona, o musi Pani mówić. Kulminacyjnym momentem wydaje mi się Pani pytanie: dlaczego poszłam tego dnia do teatru? Bardzo dobrze rozumiem, o czym Pani mówi, myślę też, że oni nie są w stanie zatrzymać się nad tym pytaniem. Film wielki, nie tylko w tej warstwie osobistej, bo przez oczy, twarz, ciało i duszę. Chylę czoła, podziwiam, dziękuję. Monika

[Krystyna Janda]

Dziękuję.