Tyle razy myślałam sobie, że napiszę w tej czy innej kwestii, podrzucę Pani takie czy inne zdjęcia, a koniec końców było tak samo - wir pracy a po niej pielęgnowanie zalążków nowego życia, nowego towarzystwa w nim, np. kota no i ... dni mijały.
Dziś piszę bo miałam w końcu obejrzeć "Zmierzch długiego dnia".
Ale okazało się, że jeszcze nie czas na spotkanie z tym spektaklem
Razem z moją A. byłyśmy w tym dość wąskim gronie, które nie poddało teatralnego wieczoru i nie żałujemy, zdecydowanie nie żałujemy. Zwłaszcza, że od jakiegoś czasu już dość konkretnie tęskniło nam się do Shirley, a po ostatnich stresujących tygodniach zwłaszcza, więc wybór był prosty. Z przyjemnością się z nią spotkałyśmy.
Z nią i z Panią, o ile można Was rozdzielić
Magiczne jest w tym spektaklu to, że choć widzę go po raz eNty, to za każdym kolejnym inna myśl przewodnia, jedna z wielu złotych, pozornie prostych i oczywistych, które przewijają się w tekście, zostaje mi w głowie. I tak miga i pulsuje przez dłuższy czas. I bardzo dobrze. Bo zawsze jest to ta, która w danym momencie życia jest mi najbardziej potrzebna.
Było cudnie.
Na początku było nam trochę przykro patrzeć na tę pustą widownię, ale mam nadzieję, że gorąca owacja choć trochę Pani tę pustkę wynagrodziła.
Pozdrawiam serdecznie i postaram się tu jednak czasem wpadać z krótką wizytą.
Kłaniam się,
Natalia
[choć po tak długiej przerwie to powinnam się chyba na nowo przedstawić
]
