Nie zawsze świeci słońce...

[Madulka]

Witam, Pani Jando...

Nie zwykłe, kiedy można zobaczyć, że odpisuje Pani niemal tego samego dnia, jestem pod wrażeniem.

Szczerze mówiąc to mam obawy przed pisaniem kiedy w życiu jest bardziej na zakręcie niż ze świecącym słońcem w tle. Ale takie właśnie jest to życie, czasem usłane różami, a czasem same ciernie. Pani sama pewnie dobrze o tym wie. Tylko jak znaleźć po raz kolejny na tyle odwagi, siły by iść. Jak patrzę na Panią i obserwuję determinację z jaką walczy Pani o to co jest ważne to jest łatwiej. Choć teraz, to zupełnie nie wiem jak mam znaleźć swoją ścieżkę, a właściwie to wolałabym się schować i nie pokazywać, a z drugiej strony to nie ja, to do mnie nie podobne, sama siebie nie poznaję.
Proszę mi wierzyć, nie wiem dlaczego tak się dzieje, ale mam do Pani jakieś niezwykłe zaufanie oraz chęć, potrzebę, takiego ludzkiego pogadania, może dlatego, że się nie znamy, a wtedy jest łatwiej, tylko, że za pośrednictwem pisanych liter nie czuję się na siłach, a na spotkanie z Panią pewnie nie ma szans. Choć może....
Proszę nie mieć mi za złe, wiem, że jest Pani bardzo zajętą osobą.

przepraszam i pozdrawiam z Gdańska
Magda

[Krystyna Janda]

Pozdrawiam z placu budowy i życzę odwagi choć to banalne...