POKONAŁAM RAKA!!!!!!!!!!!!!!!!

[Małgosia Solak]

Witaj Nessko - jak dobrze, ze juz jesteś . Słuchaj się Forumowiczek i nie szarżuj błagam!!!!!!

[Mela]

Jakby takie spotkanie, gdzieś w okolicach Krakowa ewentualnie Śląska było to dajcie znać.

[ness]

już tam krakowianka z Sonią coś zorganizują, co, dziewczyny???
poczekajcie na mnie krzynkę, to się spakuję i przylecę, niech tylko trochę dojdę!
Melu, ja Ci polecam na doładowanie akumulatorów Olsztyn i Placuniowo na marginesie.
Nie pożałujesz, przemyśl to!!!

[ness]

się zmęczyłam.
idę spać. pa!
sorry ciotka, ze tak słabo dziś mi te tańce wychodzą...

ale wiem z PIERWSZEJ ręki, że nasi chłopcy znów sukces w Poznaniu odnieśli, a teraz poszli się trochę zepsuć.
jutro gdzieś koło Wrocka grają.

[ciotka]

bez nas??? trzeba będzie to nadrobić---kiedy?

[Ola B.]

Witaj w domku Ness:)))

[pra_da]

Tak sie ciesze Ness, ze jest coraz lepiej.

Caluje, mysle:*

[Cletoris Veritas]

nesko czy mam rozumiec, ze plyty zginely czy moze poprostu sie nie podobaly ?

[ness]

płyty były nieloty i niedofrunęły, niestety....

cieszę się, że Cię widzę, Aro!

[ness]

podzielę się z wami jednym wspomnieniem niedawnym, szpitalnym, operacyjnym...
a właściwie po...
odzyskałam już świadomość, tzn, czuję, że jestem, słyszę, że ktoś do mnie mówi i czuję, że mam w twarzy cholerną rurkę intubacyjną.
-proszę otworzyć oczy, proszę podnieść głowę, oddychać!

a ja nie mogę! słyszę co do mnie mówi i staram się z całych sił ale nie daję rady, potężna siła mojej woli nie daje rady udźwignąć powiek.
-jak nie uniesie pani głowy, to nie wyjmę rurki! proszę oddychać!

nie umiem oddychać z tym w ustach, próbuję dać im jakieś znaki, że tu jestem, że słyszę, ale mi nie wychodzi! staram się podnieść ręce, ale są przywiązane, chcę poruszyć palcem, do którego przyczepiona jest taka klamerka , chyba badająca tętno, ale nie wiem czy ktoś to dostrzega.

-proszę podnieść głowę i oddychać.

czuje, że robi się niebezpiecznie, jeśli nie podniosę głowy, to oni mi tego nie wyjmą, jeśli nie wyjmą, to ja dalej nie będę oddychać, a jak nie będę oddychać, to mnie podłączą do respiratora, cholera!
wszystkie te myśli mam w głowie, ale najsilniejsza jest ta - myśle o ludziach w śpiączce, uwięzionych w swoich ciałach jak w skorupie bez okien. Jakie to musi być straszne, słyszeć i czuć, a nie mieć możliwości dania żadnego znaku!

jakimś cudem , z wielkim trudem unoszę troszkę głowę i rurka już wyjęta....ufff..., mogę oddychać, już wraca mi możliwość reagowania, na chwilę otwieram oczy, bełkoczę, pytana, swoje imię i nazwisko.

ale myśl o ludziach w śpiączce mnie nie opuszcza. Boże, już nigdy nie być w klatce swojego ciała! przypomina mi się pan, który ostatnio wybudził się ze śpiączki. Kochająca żona tyle lat przy nim. Jak dobrze, że się nie poddała!

[ness]

jeszcze szpitalne wspomnienia...
balonik nadziejny od Ciotki



myszki od Czarodzieja, teraz stoją na monitorze...

[Rfechner]

Nessko, jaka silna musi byc Twoja wola ............. trzymaj sie nadal tak mocno i badz z nami Pozdrawiam

[Mystery]

Ness...

[Marysia]

Ness, dzielna jesteś! Dobrze, że o tym napisałaś. Bo ludzie kompletnie nie zdają sobie sprawy z tego, że osoba chora, która wydaje się być nieprzytomna, nieraz jednak słyszy...Słyszy, tylko nie umie przekazać tego otoczeniu....

[Agniś]

Ness, mam bardzo podobne wspomnienia po narkozie ... straszne ... nie możesz nic zrobić - a ktoś coś do Ciebie mówi , czegoś żąda .... myślałam że się uduszę - a potem okazało się że trwało to 10 sekund - dla mnie ze dwie godziny ...

Mam nadzieję że już dziś po wypisie??
Jak się miewasz - jak się goi ??
Całuję.

[ladyBlack]

Jezu.........

[Trzynastka]

Dawno, dawno temu, po pierwszym roku medycyny odbywalam praktyke tzw. pielegniarska, czyli wykonywalam dokladnie to, co robia pielegniarki; dwa tygodnie na internie, potem dwa na chirurgii.
Na internie wlasnie mielismy starszego pana po wylewie; z kazdym dniem wygladal gorzej i byl coraz slabszy.
Pielegniarki narzekaly, ze wcale nie chce jesc. Przyjrzalam sie, jak wyglada ta proba karmienia- szybkim gestem wepchniecie pierwszej lyzki pozywienia do ust, rownie szybkie zakrztuszenie sie pacjenta; ponowna proba, taki sam rezultat, no i jeszcze ostatni raz, wytarcie buzi i... nastepny.
Bylam pewna, ze nas slyszy, tylko nie moze nic powiedziec. Mial bardzo przytomne oczy.
Nastepnego dnia poprosilam, zeby mi pozwolily spedzic troche czasu nad tym karmieniem. Dawalam mu malenkie ilosci, minimalne, a on staral sie polykac (ale musial byc glodny!).
Szlo mu za kazdym razem coraz lepiej, a po kilku dniach moglismy zaraportowac, ze zaczyna jakos minimalnie reagowac; jest silniejszy.
Bylo mi glupio, nie bardzo wtedy wiedzialam jak zareagowac, bo czasami plakal.
Nie dawalo mi spokoju to,czy mozna nawiazac z nim jakis kontakt.
Sprobowalam, patrzac mu prosto w te jego smutne oczy.
Zapytalam: „czy pan mnie slyszy?”.
Wydawalo mi sie, ze minimalnie poruszyl powiekami.
Jedna reke mial sprawna, wiec poprosilam, jesli mnie slyszy, zeby uscisnal moja.
Uscisnal i to wcale nie tak slabo.
„Moj dziadek” przezyl jednak i po jakims czasie wyszedl do domu.
Nigdy w zyciu nie zapomne tego chorego.
Nawet nie zdajemy sobie sprawy ile slow przez nas wypowiadanych dociera do nich.

Tam na internie bylam tez swiadkiem, kiedy chory wszedl w smierc kliniczna.
Poprosilam pozniej, by mi o tym opowiedzial.
Niezwykla to byla opowiesc; potem takich podobnych slyszalam wiele, z wieloma cechami wspolnymi.

Moj tato z kolei (lekarz) na stole operacyjnym probowal dac kolegom znac, ze jeszcze nie znieczulili go do konca i podobno robil to koncowka stopy. A oni nie mogli juz podac wiecej, bo dali dawke maksymalna.

[ness]

boli, boli, boli...
z tego co zdążyłam się dowiedzieć, tym razem za pomocą sporego nacięcia pod pachą mocno spenetrowano okolice, aż do... łopatki i mocno w dół. jakoś mi się w to wierzyć nie chciało, no bo jak to tak? przez pachę do łopatki? ale teraz, gdy mniej trochę jest obrzęku, wyczuwam wiele "ściegów" pod skórą, no i ból dociera z tak zadziwiających miejsc, że chyba uwierzę. Cięcie na piersi było osobno, ale ono jakoś nawet nie boli. Mam tylko nadzieję, że to w piersi okażą się jakieś torbieliki a nie przerzuty i zostawią mnie tu w spokoju. Ale do wyników jeszcze tydzień trzeba czekać...

noc była ciężka.
dziś do zabiegowego. Może ta wizyta mi ulży trochę...

ale mam dobrą kawę!
dobrego dnia!

[Magdalena83]

trzymaj się!!!!
:*

[ness]

za rękę się czasem trzymam, to taki odruch, prawda? jak nas coś boli, to sie za to tłąpiemy. Myślę, że to zakodowana w głowie informacja, ze gdy jest krwawienie, to trzeba je zatamować ściskając dane miejsce.
e , taka tam myśl...