.

[vivien]

ZAGAJNIK

Zagajnik jest za gajem a gaj za lasankiem
Ty tam jesteś zamglonym jesiennym porankiem

Jesteś zamgloną brzózką - jedną albo dwiema
Jesteś tym co tam we mgle jest lub czego nie ma

Liście lecą do środka w środek listopada
Jesteś tym co tam milczy oraz tym co gada

Jesteś tym co mnie nie chce i tym co mnie wzywa
Jestes trochę prawdziwa trochę nieprawdziwa

Jesteś drugą połową mową zagajnika
Jesteś tam mgłą a także tym co we mgle znika

Jesteś w spadaniu liści w ich podziemnym gniciu
W ich podziemiach - tym właśnie co tam jest w ukryciu

To ty jesteś zagajnik jesteś zagajnikiem
Krzyczy sroka ty jesteś jej ochrypłym krzykiem

Jej otwartą tchawicą jej skośnym odlotem
Potrąconą gałązką - i tym co jest potem

Druga połowa bytu - samotny dzięciole
Jesień to wielkie koło ty chodzisz w tym kole

Jesteś tam parą brzózek jeży i dereni
Jesteś w kole i jesteś kołem tej jesieni

Jesteś parą do pary tym co tańczy w parze
Brzózki jeże - tej ziemi są to gospodarze

Jeże sroki i brzózki zagajnik za gajem
To jest tylko połowa dalej są rozstaje


(Jarosław Marek Rymkiewicz)

[sonia]

Dziewczyna
Dwunastu braci wierząc w sny, zbadało mur od marzeń strony,
A poza murem płakał głos, dziewczęcy głos zaprzepaszczony.

I pokochali głosu dźwięk i chętny domysł o dziewczynie,
I zgadywali kształty ust po tym, jak śpiew od żalu ginie...

Mówili o niej: " Łka więc jest!" - i nic innego nie mówili,
I przeżegnali cały świat - i świat zadumał się w tej chwili...

Porwali młoty w twardą dłoń i jęli w mury tłuc z łoskotem!
I nie wiedziała ślepa noc, kto jest człowiekiem, a kto młotem?

"O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą powlecze" -
Tak, waląc w mur, dwunasty brat do jedenastu innych rzecze.

Ale daremny był ich trud, daremny ramion sprzęg i usił!
Oddali ciała swe na strwon owemu snowi, co ich kusił!

Łamią się piersi, trzeszczy kość, próchnieją dłonie, twarze bledną...
I wszyscy w jednym zmarli dniu i noc wieczystą mieli jedną!

Lecz cienie zmarłych - Boże mój! - nie wypuściły młotów z dłoni!
I tylko inny płynie czas i tylko młot inaczej dzwoni...

I dzwoni w przód ! I dzwoni wspak! I wzwyż za każdym grzmi nawrotem!
I nie wiedziała ślepa noc, kto tu jest cieniem, a kto młotem?

" O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą powlecze!" -
Tak, waląc w mur, dwunasty cień do jedenastu innych rzecze .

Lecz cieniom zbrakło nagle sił, a cień się mrokom nie opiera!
I powymarły jeszcze raz, bo nigdy dość się nie umiera...

I nigdy dość, i nigdy tak, jak tego pragnie ów co kona!...
I znikła treść - i zginął ślad - i powieść o nich już skończona!

Lecz dzielne młoty - Boże mój - mdłej nie poddały się żałobie!
I same przez się biły w mur, huczały spiżem same w sobie!

Huczały w mrok, huczały w blask i ociekały ludzkim potem!
I nie wiedziała ślepa noc, czym bywa młot, gdy nie jest młotem?

"O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć dziewczynę rdzą powlecze!" -
Ta, waląc w mur, dwunasty młot do jedenastu innych rzecze.

I runął mur, tysiącem ech wstrząsając wzgórza i doliny!
Lecz poza murem - nic i nic! Ni żywej duszy ni Dziewczyny!

Niczyich oczu, ani ust! I niczyjego w kwiatach losu!
Bo to był głos i tylko - głos, i nic nie było, oprócz głosu!

Nic - tylko płacz i żal i mrok i niewiadomość i zatrata!
Takiż to świat! Niedobry świat! Czemuż innego nie ma świata?

Wobec kłamliwych jawnie snów, wobec zmarniałych w nicość cudów,
Potężne młoty legły w rząd na znak spełnionych godnie trudów.

I była zgroza nagłych cisz! I była próżnia w całym niebie!
A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebie?

Bolesław Leśmian


a czas mija, dzien po dniu, jak gdyby nigdy nic.................

[fiki_miki]

Czemuż innego nie ma świata?

[Erica]

a czas mija, dzien po dniu, jak gdyby nigdy nic.................

Mija, bo taka jego natura...
Ale nie jak gdyby nic.
"Nic" nie istnieje, przecież o tym wiesz...

[Erica]

PS Przepraszam za ten dydaktyzm

[bea]

Ci wszyscy ludzie

Ci wszyscy ludzie, którzy poszli precz
Z naszego życia,
Z naszego życia,
To także nasza rzecz, nie tylko ich to rzecz,
To stawka winy nie do przebicia.

Ci wszyscy ludzie, których kazał minąć
Nasz pośpiech nagły,
Nasz pośpiech nagły
Nieodwracalnie z pamięci naszej giną
I całych światów kształt odchodzi w diabły.

Ci wszyscy ludzie, których nie ma już
(Nas dla nich nie ma też,
Nas dla nich nie ma)
Wiedzą, że nawet nie wiemy gdzie ich grób,
Że oni dla nas to tylko rozmów temat.

Ci wszyscy ludzie, którzy wokół nas
Zawsze - nie tacy,
Zawsze - nie tacy,
Niegodni rozmów i niegodni łask -
Są, żyją, błądzą, więc nie mają racji.

Ci wszyscy ludzie, czyli wszyscy - my
My pominięci,
My pochowani,
Żyjemy, jak pozwalaliśmy żyć
Niepamiętanym,
Niewysłuchanym.


(Jacek Kaczmarski)

[iwna]

[Baska]

Wszystko smutne


Smutna miłość
smutny Jezus z gołymi plecami
smutny księżyc co nie chce wyzdrowieć
smutna łąka w sierpniu od bodziszków niebieska
smutna krowa
smutny grzyb jak krasnoludek bez żony
śpiew w klatce
siwe wąsy kota
smutna szałwia inaczej czerwona
smutny dowcip dla wszystkich
smutny deszcz co jak Chińczyk pisze z góry na dół
smutny pan młody co się ożenił bo nie miał innego wyjścia

Nie odchodż nie opuszczaj nas
smutna strono piękna


Ks.Jan Twardowski

[adam.]

bea, bardzo ładny tekst...

[regrette]

smutny pan młody co się ożenił bo nie miał innego wyjścia

oglądam teraz zdjęcia ze ślubu znajomych.
i tak sobie myślę, że może jednak miał inne wyjście, tylko fotografa kiepskiego wybrał.

[p]

Puszkin

Co było, nie wróci i szaty rozdzierać by próżno
Cóż, każda epoka ma własny porządek i ład
A przecież mi żal, że tu w drzwiach nie pojawi się Puszkin
Tak chętnie bym dziś choć na kwadrans na koniak z nim wpadł

Dziś już nie musimy piechotą się wlec na spotkania
I tyle jest aut, i rakiety unoszą nas w dal
A przecież mi żal, że po Moskwie nie suną już sanie
I nie ma już sań, i nie będzie już nigdy, a żal

Podziwiam i wielbię mój wiek, mego stwórcę i mistrza
Genialny mój wiek, piękny wiek pragnę cenić i czcić
A przecież mi żal, że jak dawniej śnią nam się bożyszcza
I jakoś tak jest, że gotowiśmy czołem im bić

No cóż, nie na darmo zwycięstwem nasz szlak się uświetnił
I wszystko już jest, cicha przystań, non-iron i wikt
A przecież mi żal, że nad naszym zwycięstwem niejednym
Górują cokoły, na których nie stoi już nikt

Co było nie wróci, wychodzę wieczorem na spacer
I nagle spojrzałem na Arbat i - ach, co za gość!
Rżą konie u sań, Aleksander Siergiejewicz przechadza się
I głowę bym dał, że już jutro wydarzy się coś...

(Bułat Okudżawa)

[sonia]

Mijanie się



mijają stulecia
a one fruną
i są dla nas wciąż te same

zadzierając głowy
niezmiennie mówimy na nie:
kawki bociany pszczoły
nie próbując rozróżnić
kawkę od kawki
bociana od bociana
pszczołę od pszczoły

i one dostrzegają w nas
stale tego samego człowieka
żyjącego teraz i przed wiekami

w tej gatunkowej perspektywie
(może nie tak znów niedorzecznej)
mijając się a nie przemijając
istniejemy dla siebie
bezimiennie ale za to wiecznie

Józef Baran

[vivien]

mijając się a nie przemijając
istniejemy dla siebie
bezimiennie ale za to wiecznie

[-Monika-]

"Łka więc jest!"

[MarysiaB]

Dla p:

http://au.youtube.com/watch?v=tGuUpkBRz ... re=related

Kiedy zobaczylam Cie w 'rejestracji', pomyslalam, ze wlasnie tu sie wpiszesz, naprawde. Nie wiem dlaczego, moze z powodu minimalizmu... ale tak sie wlasnie stalo.

[bea]

Ja nim nie będę

Nie stój ze mną cieniem mym,
Idź, popróbuj własnych sił.
Nie jestem tym, kim chciałabyś,
Abym przy tobie był.
Mówisz, że wiecznie silny ktoś
Bez słabych chwil potrzebny ci,
By wspierał cię i chronił cię,
I otwierał ci wszystkie drzwi -
Po twojej stronie był, czy racje masz, czy nie!

Ja nim nie będę -
Nie, nie, nie!
Ja nim nie będę, ja nim nie będę, o nie.

Zejdź na dół z chmur bezkształtnych,
Na ziemię dziecko zejdź.
Nie ja dla ciebie jestem tym,
Którego byś chciała mieć.
Mówisz, że tobie potrzebny ktoś,
Kto by pozwalał na wszystko ci,
Zamknął oczy gdy poprosisz go,
Zamknął serce, jak ty drzwi -
Kto oddałby za ciebie życie swe!

Ja nim nie będę -
Nie, nie, nie!
Ja nim nie będę, ja nim nie będę, o nie.

Odejdź ode mnie, zostaw sny,
Słowa te bolą bardzo mnie.
Nie ma w niej niezwykłego nic,
A mimo to bez niej jest mi źle.
Mówisz, że ci potrzebny ktoś,
Kto by bez przerwy pragnął cię,
Krok po kroku wciąż za tobą szedł,
I na znak twój przybliżał się,
Oddając tobie myśli, serce swe!

Ja nim nie będę -
Nie, nie, nie!
Ja nim nie będę, ja nim nie będę, o nie.

(Jacek Kaczmarski)

[sonia]

Ryszard Milczewski-Bruno: Pamiętasz

Chcieliśmy – we dwoje – skoczyć do Wisły:
Z mostu – Tam gdzie 834 kilometr rzeki – –

I ten – który przechodząc – uchylił wargi:
Szczęśliwa z was para – rzekł – najlepszego! – –

… – a miało nie być świadków!

Rzuciliśmy do wody – symbolicznie – pamiętasz?:
Ty: szalik – ja: beret – –

I nie widzimy się – od tamtej nocy – do Nigdy!:
Bo…

… – a stale jest nam – po Drodze –

[bea]

Zła reputacja

W tym miasteczku nie bez racji
Mam niedobrą reputację
Trzymam się w cieniu, lecz mimo to,
Wszyscy mnie mają za nie wiadomo co.
Nikt na swej drodze przeze mnie nie czeka,
Gdy idę swą ścieżką prostego człowieka,
Lecz dzielni ludzie, nie chcecie, by
Ktoś chadzał drogami innymi niż wy,
Więc świat cały na języki wziął mnie,
Prócz głuchoniemych - rozumie się.


Gdy jest święto narodowe
Pod poduchę chowam głowę -
Muzyka i bębny, marszowy krok -
To mnie nie bawi i męczy mój wzrok.
Ludziom to przecież nie przeszkadza,
Że werble nade mną nie mają władzy,
Lecz dzielni ludzie, nie chcecie, by
Ktoś chadzał drogami innymi niż wy,
Więc świat cały palcami wytykał mnie,
Oprócz bezrękich, rozumie się.


Nie muszę przez świętych być natchniony,
By los przewidzieć mi przeznaczony -
Ledwie się znajdzie coś przeciw mnie
Wyrzucą mnie z miasta, mimo że:
Nikt na swej drodze przeze mnie nie czeka,
Gdy idę swą ścieżką prostego człowieka,
Lecz dzielni ludzie, nie chcecie, by
Ktoś chadzał drogami innymi niż wy,
Więc świat ujrzy, że nie ma już mnie...
Prócz niewidomych, rozumie się.


(Jacek Kaczmarski)

[fiki_miki]

Lecz dzielni ludzie, nie chcecie, by
Ktoś chadzał drogami innymi niż wy,

[sonia]

Cztery ściany świata


Przed ścianą dźwięku stoją głusi
Modlą się do muzyki
Kiedy nie pragniesz, kiedy musisz
Lepiej być nikim
Przed ścianą płaczu stoją błazny
Śmieszą ich cieni własnych podrygi
A śmiech ich pusty, śmiech ich straszny
Lepiej być nikim
Przed ścianą światła stoją ślepi
I patrzą bez zmrużenia powiek
O tym co świeci wiedzą lepiej
Niż zwykły człowiek
Pod ścianą straceń stoi heros
Patrzy oprawcom w oczy
Pali ostatni swój papieros
Na skraju nocy
Jest świat ze ścian
Rosnących w górę
W nim traci wartość słowo
Ja stoję przed zwyczajnym murem
I walę w niego głową


Cztery ściany świata ...Jonasz Kofta

na piąty dzień miesiąca....