ucho, gardło, nóż

[J. Koch]

dopiero teraz wybraliśmy się do Warszawy na ten spektakl, Magda, moja żona, serbistka i kroatystka, znająca książkę, która stała się podstawą spektaklu i ja, niewiele wiedzący o tekście, choć dzięki Magdzie śledzący wojenne wydarzenia w byłej Jugosławii (a z własnych naukowych zainteresowań zajmujący się innym trudnym regionem - Afryką Południową; oboje uważamy, że po ojczystej Polsce mocno można się związać tylko z trudnymi krajami, gdzie historia zawsze wali obuchem, wciąż jest niezrozumiała, wciąż do zrozumienia jako stałe wyzwanie )

przyszliśmy wcześniej
zajęliśmy miejsca
zaczęliśmy rozmowę z kuzynką i jej mężem, z którymi byliśmy umówieni
minęło pół godziny oczekiwania
gasną światła, zapada cisza
aktorka wchodzi...

coś szczególnego było w tym wejściu i wyciszeniu, w oczekiwaniu dramatu, traumy...
niczym klamra cały spektakl spina końcowe wyciszenie i mrok
i jej skromne ukłony
kiedy przy drugim wyjściu aktorki, bijąc brawo, wstaliśmy z miejsc, pojawił się na jej ustach tylko lekki uśmiech, który odebrałem jako podziękowanie szczególnego rodzaju

coś było osobistego w tym spektaklu
w Pani
we mnie
coś osobistego, co całkowicie wypełniało profesjonalną ramę gry
i sięgało poza nią, dotykając i jakoś raniąc wielu z nas
szczerze mówiąc nie pamiętam kiedy ostatni raz przeżywałem w teatrze takie wzruszenia
a może "doznania" - to może lepsze słowo

bardzo Pani dziękuję
bardzo

JK

[Krystyna Janda]

Jak dobrze że pan napisał do mnie ten list. Dziękuję.