i jaki tu dać temat?

[ania1323]

Droga Pani Krystyno,

Przepraszam, że jeszcze raz się odniosę do Pani „złotych myśli” i zaskakujących wypowiedzi, ale powoduje mną dzisiejszy wpis w dzienniku..

Ludzie z „nazwiskami”, ludzie zawodów „zaufania publicznego”, tacy którzy coś osiągnęli, maja odwagę
o tym mówić, są bezkompromisowi, świadomi i nie przymykają oczu na życie.. Wymaga się od nich odpowiedzialności za słowa, pyta się o zdanie jak wyrocznię, analizuje wypowiedzi, wyszukuje ukrytych prawd.
A może tak zacząć od siebie? A nie tworzyć ideologie, doszukiwać się głębszego sensu, oceniać, analizować, porównywać. Może wystarczy po prostu odważyć się na życie, zrobić wreszcie coś i ponosić tego konsekwencje?

Wielokrotnie prowadziłam prezentacje na Wyższych Uczelniach. Opowiadałam o swojej pracy, o codziennych jej realiach, o długiej i krętej drodze, która zaprowadziła mnie tu gdzie teraz jestem.
Na jednym takim spotkaniu, któryś z wielce ważnych Profesorów zadał mi pytanie:
Tak Pani sobie mądrze opowiada, a przecież wiadomo, że ludźmi się kręci, dwie, trzy sztuczki i ma Pani zawodnika w garści, co to za wysiłek, co to mi za filozofia? Nie wytrzymałam :
Brawo proszę Pana, zdemaskował mnie Pan, jedno pstryknięcie palcami i Pan też już jest mój! Tylko po co Pan teraz siedzi tam, traci czas i przez godzinę mnie słucha? Niech Pan wstanie i trochę sam poczaruje! To takie proste przecież!

Albo z drugiej strony:
Niektórym to się powodzi, to niesprawiedliwe, że jedni mają lepiej a inni wciąż pod wiatr, ty to się ustawiłaś..
Tylu spotykasz ludzi, a mi tylko telewizja pozostała..
To ustaw się ze mną, rusz się, zrób coś! Wyłącz telewizor i wyjdź do ludzi! Przestań filozofować, zacznij działać! Tylko księżniczki mają wszystko z urzędu! Mi nikt nigdy nie dał nic za darmo.

Twoje życie zależy od ciebie, jak masz możliwość to pójdź, zagłosuj, wykorzystaj tę szansę, inni kiedyś jej nie mieli.
Zrób coś ze swoim życiem, nie czekaj że los ustawi cię z wiatrem, nieraz wcale nie wieje!


Przepraszam Pani Krystyno, ale chwilami trafia mnie po prostu szlag!
I nie mam wtedy ochoty tworzyć długich, mądrych zdań, ubierać, przebierać w słowach, analizować, argumentować, tłumaczyć się, formułować wypowiedzi z drugim dnem.
Wstaje i robię.
Koniec.


A teraz ruszam wreszcie tyłek znad tego laptopa i jadę do Warszawy, bo w końcu nie zdążę na ten Pani spektakl.. I pozostanie mi znów tylko tworzyć kolejne wyobrażenia i myśli, zamiast poczuć i po prostu przeżyć!


Miłego dnia Pani Krysiu!
Do zobaczenia za parę godzin..


Ania

[Krystyna Janda]

Do zobaczenia.