www.krystynajanda.pl
Forum Krystyny Jandy
.
Re: .
przez Waldemar N, 07.11.2010 02:07
vivien napisał(a):Fakt, niektórzy i z podłogi potrafią spaść.
Ale kalectwo to nich se tam tracą... na zdrowie
1. Właśnie ! Może przestanę kłaniać się .
2. Tego nie da się rozdzielić ,nie da rady. Jak życie ,to i kalectwo jednocześnie
Ostatnio edytowano N, 07.11.2010 02:09 przez Waldemar, łącznie edytowano 1 raz
-
Waldemar - Posty: 7037
- Dołączył(a): So, 11.04.2009 22:51
Re: .
przez Milord N, 07.11.2010 02:42
Dzień po nocy
Noc poetów
Niespodziewanie przerodziła się w dzień
Pijani brzmieniem własnych wykrzykników
Obudzili się rano na stołach
Roztrącając nogami puste butelki po wierszach
Wyczarowali wolność
Od wszystkiego co kojarzy się z niewolą
Ale nie zbliżyli się ani o przecinek
Do wszystkiego co jest wolnością
Michał Zabłocki
Noc poetów
Niespodziewanie przerodziła się w dzień
Pijani brzmieniem własnych wykrzykników
Obudzili się rano na stołach
Roztrącając nogami puste butelki po wierszach
Wyczarowali wolność
Od wszystkiego co kojarzy się z niewolą
Ale nie zbliżyli się ani o przecinek
Do wszystkiego co jest wolnością
Michał Zabłocki
-
Milord - Posty: 10354
- Dołączył(a): Cz, 26.08.2010 18:12
Re: .
przez vivien So, 13.11.2010 20:30
TO NIE BYŁOBY DOBRE
Kiedy jestem sama,
boję się odwrócić
zbyt szybko.
To, co jest za moimi plecami,
może przecież nie zdążyć
przybrać kształtu odpowiedniego
dla moich oczu
człowieka.
A to nie byłoby dobre.
(Anna Świrszczyńska)
Kiedy jestem sama,
boję się odwrócić
zbyt szybko.
To, co jest za moimi plecami,
może przecież nie zdążyć
przybrać kształtu odpowiedniego
dla moich oczu
człowieka.
A to nie byłoby dobre.
(Anna Świrszczyńska)
- vivien
- Posty: 11942
- Dołączył(a): Cz, 09.08.2007 19:38
Re: .
przez k.l. N, 14.11.2010 20:20
Higiena duszy
Żyjemy w wąskim łóżku naszego ciała. Tylko niedoświadczeni wiercą się w nim bez ustanku. Nie wolno obracać się wokół własnej osi, bo wtedy ostre nici nawijają się na serce jak na szpulkę.
Trzeba zapleść ręce na karku, przymknąć oczy i płynąć tą leniwą rzeką, od Źródła Włosów po pierwszą Kataraktę Wielkiego Paznokcia.
Herbert
Żyjemy w wąskim łóżku naszego ciała. Tylko niedoświadczeni wiercą się w nim bez ustanku. Nie wolno obracać się wokół własnej osi, bo wtedy ostre nici nawijają się na serce jak na szpulkę.
Trzeba zapleść ręce na karku, przymknąć oczy i płynąć tą leniwą rzeką, od Źródła Włosów po pierwszą Kataraktę Wielkiego Paznokcia.
Herbert
- k.l.
- Posty: 106
- Dołączył(a): Śr, 01.07.2009 19:48
Re: .
przez bea N, 14.11.2010 23:35
Rechot Słowackiego
Za rządów kniazia Jura Heretyka
(Którego lud zwał także - Uśmiechniętym),
W czasach, gdy życia pęd oddech zatykał,
A powóz dziejów dziwne brał zakręty,
Gdy się z herezją borykał Watykan,
Choć ekumenizm głosił Ojciec Święty -
Ja już nie żyłem od półtora wieku,
Lecz - nie do końca - krytykom na przekór.
Kraj wyszedł właśnie z dżumy i powodzi,
Polak więc słaby jeszcze był i mokry.
Kniaź - ewangelik katolików godził
I zadżumionych usiłował odkryć,
Żeby w narodzie mór się nie odrodził,
Bowiem z zarazy korzystały łotry
I, jak się w dziejach przydarzyło nieraz,
Rozkwitał chory, a zdrowy umierał.
Wie, kto ratował kiedy tonącego,
Że ratowany - ratownika dławi
I, kogo przed tym w porę nie ostrzegą
Ten i sam tonąc - topielca nie zbawi;
Najprostszy morał pragnę wysnuć z tego:
Trudniej człowieka niż państwo naprawić,
Więc, zgryźć nie mogąc twardego orzecha,
Kto tonął - tonął, a kniaź się uśmiechał.
A tam, gdzie sucho - wielkie trwały prace:
Puchły od płodów obfitości spichrze,
Kute w krysztale podniebne pałace
Blask słońcu kradły w złotonośnym wichrze;
Lecz nie zamieszkał w nich, kto nie miał za co
I gniew ogarniał go na widok tychże,
Więc rzucał warsztat, zaniedbywał rolę
I z rozrzewnieniem wspominał niewolę.
Wielu ubogich duchem i maluczkich
Dotąd nieznane olśniły błyskotki:
Sztuką - kuglarskie były dla nich sztuczki,
Pięknem - konterfekt półgołej kokotki,
Nauką - całkiem kosztowne nauczki,
A wiedzą - wróżby, bajeczki i plotki.
Ci zapomnieli marząc o kokosach,
Że ich królestwo - dopiero w niebiosach.
Chciwy odmiany po wioskach i miastach
Człek brał się za to, co najlepiej umiał;
Groszem publicznym pan starosta szastał
(To dla plebana, to dla pana kuma),
Wyżej katedry rychło bank wyrastał
Czyniąc tym zamęt w nieprędkich rozumach,
Gdy mszę niedzielną zamawiał w kościele
Spasiony krzywdą wiernych Złoty Cielec.
Pysznił się szatan swoim widowiskiem:
Karczemna burda - politycznym sporem,
Wolność - przekleństwem, czystość - pośmiewiskiem,
Rubaszny czerep - cnót patrioty wzorem,
Własna głupota - niecnym obcych spiskiem,
Rozsądek - zdradą, a zdrada honorem.
Kto sprawiedliwy w tym dymiącym kotle -
Widać nauczył się latać na miotle.
Więc z lotu miotły dostrzeże przez chwilę
Kosmiczny zamiar wichrowej spirali:
Owszem, tam w dole pogorzelisk tyle!
Co zapłonęło - musi się wypalić.
Zostaną w węglu łapy krokodyle,
A to, co człowiek wzniósł - to człowiek zwali;
Ten ślad jaszczurzy znaczy jego dzieje:
Pełznie, więc dąży - dąży więc istnieje.
Ba! Nawet wampir od polskiej krwi tłusty
Siedząc w pałacu carów namiestnika,
Niebieskooki, młody, złotousty
Łabędzich szyi dziewic nie dotyka,
Przestrzega postu, chodzi na odpusty,
I wojny z czosnkiem i krzyżem unika.
Patrząc na niego przysiągłbyś łaskawco,
Że się z krwiopijcy niemal stał krwiodawcą!
Sny o wielkości srebrne są a kruche;
Polak dla siebie bywa niebezpieczny.
I cóż, że wyśni odrodzenie Duchem,
Kiedy ten duch w nim - zgoła średniowieczny.
Niechaj więc łyka oślizgłą ropuchę,
Zwłaszcza, że w gębie nader wciąż waleczny,
A skoro życie jest snem - niech się we śnie
Spełni jak zechce...- nie budząc przedwcześnie!
Jacek Kaczmarski
Za rządów kniazia Jura Heretyka
(Którego lud zwał także - Uśmiechniętym),
W czasach, gdy życia pęd oddech zatykał,
A powóz dziejów dziwne brał zakręty,
Gdy się z herezją borykał Watykan,
Choć ekumenizm głosił Ojciec Święty -
Ja już nie żyłem od półtora wieku,
Lecz - nie do końca - krytykom na przekór.
Kraj wyszedł właśnie z dżumy i powodzi,
Polak więc słaby jeszcze był i mokry.
Kniaź - ewangelik katolików godził
I zadżumionych usiłował odkryć,
Żeby w narodzie mór się nie odrodził,
Bowiem z zarazy korzystały łotry
I, jak się w dziejach przydarzyło nieraz,
Rozkwitał chory, a zdrowy umierał.
Wie, kto ratował kiedy tonącego,
Że ratowany - ratownika dławi
I, kogo przed tym w porę nie ostrzegą
Ten i sam tonąc - topielca nie zbawi;
Najprostszy morał pragnę wysnuć z tego:
Trudniej człowieka niż państwo naprawić,
Więc, zgryźć nie mogąc twardego orzecha,
Kto tonął - tonął, a kniaź się uśmiechał.
A tam, gdzie sucho - wielkie trwały prace:
Puchły od płodów obfitości spichrze,
Kute w krysztale podniebne pałace
Blask słońcu kradły w złotonośnym wichrze;
Lecz nie zamieszkał w nich, kto nie miał za co
I gniew ogarniał go na widok tychże,
Więc rzucał warsztat, zaniedbywał rolę
I z rozrzewnieniem wspominał niewolę.
Wielu ubogich duchem i maluczkich
Dotąd nieznane olśniły błyskotki:
Sztuką - kuglarskie były dla nich sztuczki,
Pięknem - konterfekt półgołej kokotki,
Nauką - całkiem kosztowne nauczki,
A wiedzą - wróżby, bajeczki i plotki.
Ci zapomnieli marząc o kokosach,
Że ich królestwo - dopiero w niebiosach.
Chciwy odmiany po wioskach i miastach
Człek brał się za to, co najlepiej umiał;
Groszem publicznym pan starosta szastał
(To dla plebana, to dla pana kuma),
Wyżej katedry rychło bank wyrastał
Czyniąc tym zamęt w nieprędkich rozumach,
Gdy mszę niedzielną zamawiał w kościele
Spasiony krzywdą wiernych Złoty Cielec.
Pysznił się szatan swoim widowiskiem:
Karczemna burda - politycznym sporem,
Wolność - przekleństwem, czystość - pośmiewiskiem,
Rubaszny czerep - cnót patrioty wzorem,
Własna głupota - niecnym obcych spiskiem,
Rozsądek - zdradą, a zdrada honorem.
Kto sprawiedliwy w tym dymiącym kotle -
Widać nauczył się latać na miotle.
Więc z lotu miotły dostrzeże przez chwilę
Kosmiczny zamiar wichrowej spirali:
Owszem, tam w dole pogorzelisk tyle!
Co zapłonęło - musi się wypalić.
Zostaną w węglu łapy krokodyle,
A to, co człowiek wzniósł - to człowiek zwali;
Ten ślad jaszczurzy znaczy jego dzieje:
Pełznie, więc dąży - dąży więc istnieje.
Ba! Nawet wampir od polskiej krwi tłusty
Siedząc w pałacu carów namiestnika,
Niebieskooki, młody, złotousty
Łabędzich szyi dziewic nie dotyka,
Przestrzega postu, chodzi na odpusty,
I wojny z czosnkiem i krzyżem unika.
Patrząc na niego przysiągłbyś łaskawco,
Że się z krwiopijcy niemal stał krwiodawcą!
Sny o wielkości srebrne są a kruche;
Polak dla siebie bywa niebezpieczny.
I cóż, że wyśni odrodzenie Duchem,
Kiedy ten duch w nim - zgoła średniowieczny.
Niechaj więc łyka oślizgłą ropuchę,
Zwłaszcza, że w gębie nader wciąż waleczny,
A skoro życie jest snem - niech się we śnie
Spełni jak zechce...- nie budząc przedwcześnie!
Jacek Kaczmarski
- bea
- Posty: 51
- Dołączył(a): Śr, 28.11.2007 01:32
Re: .
przez sonja Śr, 17.11.2010 23:02
Post scriptum
Wciąż czekam na list stamtąd, a dostaję inne. Z kopert
wysypują się słowa, kwiaty, zeschłe liście. Oglądam stare
zdjęcia i nie mogę przestać, często do świtu czekam,
aż odwróci się.
Wciąż żadnej wiadomości, ani nawet plotki. Choćby
zza tych drzwi, może zza tej ściany. Przykładam ucho
i słychać westchnienia. Kiedy zamykam oczy, myśląc,
że tym razem właśnie.
To niemożliwe, żeby ani słowa. Tyle zostało śladów,
tyle rzeczy. Stary zegarek pokazuje czas, więc nie minęło
nic od tamtej pory. Ta sama godzina, ta niedziela, pachnie
ogród po deszczu, wiosna. Myślę, że to jest
Gdzieś obok, wystarczy sięgnąć ręką. Wystarczy
zamknąć oczy, przejść przez ścianę. To musi nadejść,
listonosz też czeka. Dzień jest pogodny, lekki i gdzieś
z powietrza obserwuje nas.
Tomasz Różycki
Wciąż czekam na list stamtąd, a dostaję inne. Z kopert
wysypują się słowa, kwiaty, zeschłe liście. Oglądam stare
zdjęcia i nie mogę przestać, często do świtu czekam,
aż odwróci się.
Wciąż żadnej wiadomości, ani nawet plotki. Choćby
zza tych drzwi, może zza tej ściany. Przykładam ucho
i słychać westchnienia. Kiedy zamykam oczy, myśląc,
że tym razem właśnie.
To niemożliwe, żeby ani słowa. Tyle zostało śladów,
tyle rzeczy. Stary zegarek pokazuje czas, więc nie minęło
nic od tamtej pory. Ta sama godzina, ta niedziela, pachnie
ogród po deszczu, wiosna. Myślę, że to jest
Gdzieś obok, wystarczy sięgnąć ręką. Wystarczy
zamknąć oczy, przejść przez ścianę. To musi nadejść,
listonosz też czeka. Dzień jest pogodny, lekki i gdzieś
z powietrza obserwuje nas.
Tomasz Różycki
-
sonja - Posty: 17740
- Dołączył(a): Pn, 18.04.2005 23:50
- Lokalizacja: z szarości ...