Wspomnień czar (fragment większej całości)

[karl.luna]

Kiedy miałem sześć miesięcy i kilka dni mojej mamie uciekł z ręki wózek i uderzył w kwietnik stojący na końcu pokoju, a na moją głowę upadła doniczka z paprocią albo pelargonią czy też innym kwiatkiem i krzyk, który podniosła wystraszona kobieta był pierwszym dźwiękiem jaki dotarł do moich uszu, ale nie było to pierwsze wspomnienie z dzieciństwa bowiem tę historię znam tylko z opowieści rodzinnych przekazywanych sobie ze śmiechem, bo ostatecznie nic przecież takiego się nie stało, a strach ma wielkie oczy, tak jak wtedy gdy po raz pierwszy w życiu straciłem oddech i wyjącą karetką jechałem razem z mamą w święto żydowskiego nowego roku do szpitala odległego o kilkadziesiąt kilometrów po to by następne dni spędzić przywiązany w przenośni, a w pierwszych dniach także i dosłownie, do łóżka, z wijącymi się licznymi rurkami wokół głowy, dzięki którym mogłem oddychać, od tej pory zawsze już samodzielnie, choć wówczas nie było pewności czy będę mógł w przyszłości mówić i ta niepewność wcale nie była moją niepewnością tylko niepewnością dorosłych, którzy patrzyli na mnie dziwnie dużymi i szklistymi oczami, a patrząc powtarzali słowa, których znaczenia absolutnie wówczas nie rozumiałem, patrząc na mnie uśmiechali się wprawdzie, ale jednak jakoś tak dziwnie, przynosili prezenty, co bardzo mi się podobało, i słodycze, co podobałoby mi się jeszcze bardziej gdybym wówczas mógł je jeść, nigdy wcześniej ani póżniej nie miałem takiego zapasu słodyczy, który wystarczyłby mi na wykarmienie całego przedszkola, ale wtedy niczego nie było mi wolno jeść, bo musiała mi wystarczyć kroplówka zmieniana przez pielęgniarki co godzinę, tylko pić mogłem raz na jakiś czas i to w dodatku bardzo niewielkimi łykami herbatę ledwo osłodzoną, ale to też nie było pierwsze wspomnienie, tylko dom kwadratowy, taki jak z późniejszych kreskówek, z czereśnią wyższą od niego stojącą kilka metrów od jednej ze ścian, a w nim, w największym pokoju, bo łazienka była na korytarzu, wielka balia, w której raz w tygodniu kąpano mnie gruntownie i planowo, choć w razie potrzeby częściej, a potrzeby te pojawiały się niemal codziennie, bo miejsc z których wychodziłem brudny było wokół domu bez liku, i strzyżenie włosów za pomocą maszynki z żyletką, bo jakoś nikt nie pomyślał żeby zabrać mnie do fryzjera, a kiedy już pomyślał to szedłem powoli jak na ścięcie, a pomimo to droga w wakacyjnym kurorcie minęła mi szybciej niż zwykle i do dziś pamiętam zapach wody, którą podstarzały fryzjer zraszał moje zarośnięte, kilkuletnie czoło, po to by z namaszczeniem przystąpić do egzekucji, po której czułem się jak nowonarodzony i obiecałem rodzicom, że od tej chwili już zawsze w razie potrzeby, co oznaczało włosy opadające na oczy, będe korzystał z usług fachowca, czego jednak nie dotrzymałem, bo wielokroć goliłem się sam, jedynie przy pomocy maszynek kupowanych u Ruskich za dwadzieścia albo niewiele więcej złotych, lub sporadycznie bardzo za pomocą pianki i nożyków pewnej znanej firmy na całkowice gładko zostawiając jedynie niewielką bródkę, ale pierwsze postrzyżyny też nie były pierwszym wspomnieniem świadomie zapamiętanym z mojego życia tylko zapach ciasta jabłkowego pieczonego w dziwnym piecu podpiętym do butli gazowej, do której nie wolno było mi się zbliżać, tak jak i zresztą nie wolno było mi się zbliżać do piecy kaflowych stojących w każdym z pokoji, w których codzinnie trzeba było palić, a zbliżać się nie było mi wolno nawet wówczas gdy tata fundował atrakcję nie lada wrzucając do rozgrzanego pieca tubki po kleju, które z pięknym dźwiękiem wybuchały w środku co wywoływało mój śmiech, ale dziś jak staram się przypomnieć sobie wszystko jest mi niezwykle trudno ustalić co było pierwszym wspomnieniem, bo przecież nie jest to wspomnienie pierwszej z niezliczonych przeprowadzek ze wsi do miasta, kiedy to okazało się, że nowe mieszkanie ma okratowany balkon, który od tego czasu będzie musiał zastąpić znane mi dotąd podwórko, bo to które było dostępne w mieście, od domu, który, w przeciwieństwie do tego wiejskiego, już w całości nie należał do rodziny, było oddzielone ulicą dość ruchliwą jak na pojęcie kilkuletniego brzdąca znającego do tej pory tylko kilku sąsiadów i wiejską ulicę, którą trzy razy dziennie przejeżdżał autobus z robotnicami do przędzalni, po latach zamkniętej i niszczejącej aż do dziś, a potem ta miejska ulica oddzielająca dom z mieszkaniem od podwórka okazała się wcale nie taka ruchliwa, bo przecież w tym samym mieście, co sam ustaliłem bardzo szybko, było o wiele więcej i to o wiele bardziej ruchliwych ulic, choć już wkrótce dowiedziałem się, że są jeszcze większe miasta i jeszcze bardziej ruchliwe ulice co było dla mnie ogromnym szokiem, bo wówczas nie wyobrażałem sobie już ani większych miast, ani bardziej ruchliwych ulic, a z wrażenia jakie na mnie wywarła ta wiadomość wszyscy dorośli śmiali się do rozpuku, tak jakby oni zawsze wszystko wiedzieli, i śmiechu tego nie mogłem im wybaczyć długo, albo raczej nawet do dziś nie mogę wybaczyć, bo to jest na pewno pierwsze wspomnienie niesprawiedliwego śmiechu, który spotkał mnie za moje myśli, co potem zdarzało się wielokrotnie.....


Więcej pod adresem
http://karlluna.blox.pl/2010/01/Wspomni ... zyciu.html

[ZENOBJA]

bardzo przepraszam, czy moglabys tekst jakos podzielic, w sensie jakies odstepy, usiluje przeczytac ale dostalam zeza, dziekuje za pozytywne rozpatrzenie prosby, wpadne tu za jakis czas i przeczytam

[karl.luna]

Przykro mi, pomysł na całość tekstu był własnie taki a nie inny. Dlatego też, zdając sobie sprawę z ewentualnych problemów podczas czytania na ekranie monitora, postanowiłem podzielić go na części i nie zamieszczać całości za jednym razem. Dlaczego tak? Mam nadzieję, że wyjaśni się na końcu, jeśli ewentualnym Czytelnikom starczy cierpliwości oczywiście. Pozdrawiam.

[ZENOBJA]

.. w sensie że to tak cuś jak Ulisses, strumieniowy styl? ...ale wiesz że z tego powodu mało kto go przeczytał, choć i mało kto sie przyzna, hihi
tak czy siak zmuszona jestem odpaść w tychże tu zawodach, oczy nie dają rady przebrnąć
pozdrawiam

[karl.luna]

to podobnie jak z Joyce'm, każdy niby wie o co chodzi, ale mało kto przeczytał znam jednak swoje miejsce i porównanie jest na wyrost, ale dziękuję.
Mogę zaoferować powiększenie czcionki i podesłanie Ci całego pliku, przy dzieleniu,wydzielaniu zdań straci to, moim skromnym zdaniem, sens. pozdrawiam

[Andriej Lepper]

Mogę zaoferować powiększenie czcionki

Hie hie.

[sonja]

Zenka, a dlaczego Ty uparcie robisz z karla.luny karle.lune? Slepas?

[Andriej Lepper]

Oj tam. Rokita ma na imie Maria, a i tak mówiom do niego peszepana.

[sonja]

ale mu nikt nie mówi np: Ale zrobiłAŚ w samolocie obciach.

[Nostalgija]

albo: ZdjęłaBYŚ kapelusz

[Andriej Lepper]

No toć właśnie.
Skoro do Marii mówiom jak do niego
to do karla może można mówić jak do niej.

[sonja]

oj tam oj tam. Piruet zrobiłes..myslowy

[Andriej Lepper]

Krucafiks.
Toć logiczne to jezd chiba.
Maria - on.
Karl - ona.

[Nostalgija]

Tak Ci się tylko wydaje...

[Andriej Lepper]

Ale może zrobić eksperyment dla Zenobji i dać jej duże czcionki?
Tak do tematu wracam, bo nasza tfórczość tu może za mało artystyczna czy cóś?

[sonja]

jej nie rozmiar czcionki przeszkadza,tylko brak interpunkcji. A tutaj chyba o to chodzi, zeby kazdy sobie układał zdania jak tam chce. Czyli wolna wies w literaturze czy moze raczej w "pisalnictwie", bo nie chce karla wdiablic słowem pisanina. Uwazam, ze jak ktos czuje mus, niech sobie pisze, pisze, pisze i pisze.

[Andriej Lepper]

Jasna sprawa. Ale duże czcionki mogom ułatwić
odbiór tego cudnego strumienia świadomości.

[sonja]

sama moze sobie powiekszyc przy czytaniu, jesli to w tym problem jest. Zenobiji problem.

[Nostalgija]

Zenia se da rady. Spoko.

[Andriej Lepper]

Myślisz, że bedzie wiedziała jak skoro nie rozumi
zagięcia trajektokoterii optymalnej?